Als ik mijn zin begin met ‘Toen ik in Spanje was…’ zie ik mijn vriendinnen denken: ‘pfff… niet weer…’ Toch kan ik er niet mee stoppen. Het is inmiddels al bijna twee jaar geleden dat ik aan mijn buitenlandavontuur begon, en zo lang heeft het ook niet geduurd. Vijf maanden was het plan, maar slechts een kleine twee maanden heb ik mogen blijven. Heimwee? Nope, verre van. Precies op het moment dat ik me begon thuis te voelen in het bruisende stadsleven van Málaga, brak de coronacrisis uit.
Noodtoestand
Ik weet nog precies wanneer voor mij duidelijk werd dat alles zou veranderen: na iedereen een fijn weekend te hebben gewenst, liep ik vanaf het kantoor van mijn stageplaats bij JongLeren.es naar de supermarkt die precies tussen het kantoor en het huis ligt waar ik verbleef. Er waren wat geruchten gaande over het virus en eventuele maatregelen die genomen zouden kunnen worden, maar ik maakte me nog niet al te druk. Mijn grootste zorg bestond uit de vraag wat ik die avond zou eten en of we uit zouden gaan met de vriendengroep die in Málaga ontstaan was. Eenmaal in de rij voor de kassa in de mini supermarkt op de hoek van de straat kreeg ik op mijn telefoon een melding van NU.nl: ‘Noodtoestand uitgeroepen in Spanje’
Spanje. Normaal gesproken een ver-van-mijn-bed-show, maar op dat moment de realiteit. Ik stond daar, met mijn zak pasta en pot tomatensaus in mijn handen, in een Spaanse supermarkt met niets dan Spanjaarden om me heen. Eenmaal in mijn appartement app ik mijn moeder over de stand van zaken. Zij stelde mij gerust, al was dat van korte duur. Al snel raakte iedereen in paniek en werd halsoverkop besloten dat een vlucht terug naar Nederland de beste oplossing zou zijn.
Van Spanje naar Nederland: een zwart gat
Achteraf weet ik niet of dat inderdaad zo was. Teruggekomen in Nederland, voelde ik me niet voldaan. Van de drie maanden die ik nog voor me had in het zonnige Zuid-Spanje, was niks meer over. Ik wilde terug, mijn stage afmaken. Dat laatste kon, maar dan vanuit Nederland. Minder leuk, maar wel een goede compromis. Op dat moment dacht ik dat die twee maanden in Spanje voor niets waren geweest.
Nostalgie
Niets van waar natuurlijk, dat besef ik nu ook. Nog dagelijks gebeuren er dingen die me herinneren aan mijn tijd in Málaga. Soms ruik ik even aan het parfum dat ik daar droeg, om me terug te wanen in de gezellige uitgaansavondjes met vrienden. De kortingsbonnen van het café op Plaza de La Merced weiger ik weg te gooien omdat ik er fijne herinneringen aan heb, en nog steeds begin ik tijdens gesprekken over ‘mijn tijd in Spanje’ alsof ik er jaren heb gewoond. Hoe kort ook, het is een tijd die ik nooit zal vergeten.
