In september was het eindelijk zo ver, namelijk 13 weken stagelopen in Zuid-Spanje. In het zonnige Fuengirola wat precies tussen Málaga en Marbella in ligt. Met volle goede moed vertrok ik naar Spanje, maar al in de eerste weken had ik enkele teleurstellingen te verwerken. Zoals het punt dat familie en vrienden zouden me niet in Spanje kunnen komen opzoeken vanwege het negatieve reisadvies, ik miste het hockey spelletje en ik zag mijn buik al groeien van het lekkere Spaanse eten. Dus wat is de oplossing voor mijn buik en geen dichtstbijzijnde vrienden en familie? Een hockeyclub zoeken en hockeyen in spanje! Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want in heel Andalusië zijn maar 12 hockeyclubs te vinden. Ik had geluk, want in de stad naast Fuengirola is er een hockeyclub genaamd C.H.P Benalmádena.
Moeilijk contact
Het eerste contact was wel een beetje moeizaam, want ik kon maar geen e-mailadres vinden om in contact te komen. Na wat twijfelen heb ik dan toch een bericht gestuurd op Twitter en zo kreeg ik uiteindelijk een e-mailadres en kon ik kijken welke mogelijkheden er zijn. Er was ruimte in het 2e team wat uitkomt in de Andalusië League, voor mij helemaal perfect. Wat volgde is iets wat ik niet kende vanuit Nederland: papierwerk. In Nederland schrijf je je in bij een vereniging en betaal je contributie maar in Spanje gaat dat niet zo makkelijk. In totaal moest ik 6 documenten ondertekenen of aanleveren. Gelukkig was dit allemaal in een week geregeld en kon ik meedoen.
Toen de eerste trainingsdag aan brak kreeg ik meteen de vraag: hoe zou ik bij de hockeyclub komen? Ik heb geen auto of ander vervoersmiddel hier in Spanje en met het openbaar vervoer is het een hel. Gelukkig spelen er meerdere Spaanse Nederlanders bij de club. Hierdoor kon ik opgehaald worden van een station en zo meerijden naar de training. Onderweg probeerden we met gebrekkig Engels/Spaans elkaar een beetje te leren kennen. Na een rit van 10 minuten door de bergen en langs typische witte Spaanse huisjes kwamen we aan bij een hockeyveld. Het is de mooiste plek voor een hockeyclub die ik ooit gezien heb. Aan de ene kant bergen en de witte huisjes en aan de andere kant de Middellandse zee en de toeristische steden.
Hockeyen in spanje
We lopen het terrein op en in mijn beperkte Spaans stel ik mij voor. Iedereen is enorm vriendelijk en met sommigen heb ik gelijk een klik. Na wat warmlopen en inspelen gaan we met de training beginnen en dat is in het begin moeilijk te begrijpen. In Nederland is het kort en snel beginnen, maar hier in Spanje leggen ze het lang uit met een hoop extra aanwijzingen.
We trainen in Spanje hetzelfde als in Nederland, veel op de passing en techniek maar het partijtje aan het eind van de training verraadt toch wel verschillen met hoe wij in Nederland hockey spelen. In Spanje gaat het veel meer om de actie en als een mierennest op elkaar hockeyen terwijl in Nederland juist de focus ligt op de ruimtes gebruiken en passing. Juist de verschillen maken het leuk en uitdagend om in een ander land te hockeyen en meer ervaring op te doen.
Ik speelde ook mee in de competitie wat helemaal een andere ervaring is. Het betekent nog meer papierwerk en zelfs een medische keuring (die neerkomt op: Heb je een hartaandoening? Nee? Oké dan mag je hockeyen). Verder is een uitwedstrijd een hele onderneming. Namelijk lange reistijd, veel wachten, maar ook gezelligheid. We speelden tegen SADUS, de hockeyclub uit Sevilla. Dus wat een reis betekende van 3 uur heen en 3 uur terug.
Club tegen club
In Nederland zijn we gewend als teams tegen elkaar te spelen, daarentegen in Spanje speel je als club tegen club. Dit betekent dus dat je met de hele club met een touringbus naar Sevilla gaat en vervolgens moet wachten tot iedereen gespeeld heeft. Hierdoor ben je de hele dag kwijt aan de wedstrijd, terwijl je in Nederland maximaal een paar uurtjes kwijt bent. Mijn wekker ging al om 5 uur om naar Sevilla te gaan. Na snel ontbijten, ging ik richting het station om de trein van 6 uur te halen naar Benalmádena. Om 7 uur stapten we in de bus richting Sevilla. Iedereen pakte nog een paar uurtjes slaap om fit en wakker aan de wedstrijd te verschijnen. Na een goede reis door het rustige achterland van Andalusië, kwamen we uiteindelijk aan in Sevilla. Helaas mocht het mannenteam nog niet het complex op vanwege Corona.
Die tijd hebben we benut om bij een restaurant te ontbijten en de wedstrijd te bespreken. Rond 12 uur konden we eindelijk het complex in en ons klaarmaken voor de wedstrijd. Helaas verloren we de wedstrijd met 3-2 in de laatste minuten, en dat doet toch extra pijn als je zolang onderweg bent geweest. Uiteindelijk was ik rond 19:00 uur weer thuis, en dat terwijl deze wedstrijd nog relatief ‘in de buurt’ was, aangezien San Fernando en Jaén nog verder reizen zijn.
Einde stagetijd
Tot slot is deze week helaas mijn laatste week in Spanje en zal ik afscheid moeten nemen van het team en het hockeyen in Spanje. Het is jammer dat ik niet het hele seizoen kan afmaken, vooral omdat wij eerste staan en ik graag wil bijdragen aan het kampioenschap. Gelukkig vliegen er veel maatschappijen vanuit Nederland naar Malaga, waardoor ik waarschijnlijk nog een paar keer heen en weer zal vliegen komend jaar om het team te steunen en misschien nog een paar wedstrijden mee te spelen. Als ze naar het landskampioenschap gaan, zal ik daar zeker bij willen zijn.
