Digital nomad; droomleven of toch niet?

Klinkt het niet als een droom om te mogen reizen/in het buitenland te mogen wonen terwijl je op afstand vanuit elke plek kan werken? Voor mij wel! Deze droom werd voor mij een aantal jaar geleden werkelijkheid. Maar is het in de praktijk wel zo mooi als dat het lijkt op de Socials? Ik hoop jullie met dit blog een realistisch beeld te geven over de voor- en nadelen van op afstand werken.

De laatste tijd is het bij veel bedrijven gebruikelijk om gedeeltelijk of volledig op afstand te kunnen werken (thank you Covid). Bij JongLeren.es is er altijd veel gehoor gegeven aan de dromen van de werknemers binnen en buiten het werkveld. Mijn droom was altijd om te kunnen reizen en daarmee dus op afstand te kunnen werken. Dit doe ik nu zo’n 3 jaar en het heeft me super veel gebracht, maar toch heb ik ervoor gekozen om weer terug te verhuizen naar Malaga over ruim een maand.

Laten we beginnen bij het begin. Ik heb altijd veel onrust gekend. Ik raak snel verveeld en heb altijd behoefte aan nieuwe prikkels en avonturen. Ik genoot van mijn leven in Malaga, maar ik kon het gevoel niet loslaten dat de wereld mij nog zoveel meer te bieden had. Ik wil niet leven in angst. De angst dat ik misschien mijn baan kwijt zou gaan raken. De angst dat ik nooit meer terug kon naar mijn fijne leven in Malaga. De angst dat ik misschien zou falen. Zo waren er genoeg redenen om veilig in mijn leventje te blijven in Malaga, want ik had het toch goed? Zo wil ik niet leven, dus ik koos voor liefde. De liefde voor reizen en avontuur en mijn hart achterna gaan. Het was dus tijd om een gesprek met Joost en Joyce in te plannen om mijn gedachten met ze te delen. Na dit gesprek boden ze mij de kans om te gaan reizen en op afstand te werken. Ik kon niet geloven hoeveel geluk ik had dat ik dit mocht doen. Als eerste bestemming had ik de Dominicaanse Republiek. Na deze 6 maanden in de Dominicaanse Republiek kon ik er geen genoeg van krijgen en wilde eigenlijk niet meer anders. Na nog een gesprek met Joost en Joyce mocht ik dit zo blijven doen als ik maar 2 weken per jaar naar Spanje zou komen. Dat hoef je me natuurlijk geen twee keer te zeggen. Oftewel, snel weer mijn spullen gepakt en op weg naar nieuwe avonturen.

Wat hebben deze jaren mij uiteindelijk gebracht? De eerste jaren hebben mij vooral super veel leuke momenten bezorgd. Ik was samen met een van mijn beste vriendinnen en we maakten de gekste dingen mee samen. Door het tijdsverschil was ik heel flexibel met werk en kon ik mijn dagen grotendeels zelf indelen. Ik ontmoette veel nieuwe mensen met inspirerende verhalen. Ik heb er ook altijd voor gekozen om langere tijd op een plek te blijven en vanuit daar tripjes te maken zodat ik echt onderdeel kon zijn van het dagelijkse leven in die plek en dus niet het typische leven van een toerist zou hebben. Dat neemt niet weg dat ik elke dag wel aan het strand te vinden was en veel avonden genoot van de goedkope happy hour cocktails. Naast alle gekkigheid krijg je op deze manier ook te maken met (heftige) cultuurverschillen want je wordt vrienden met de locals. Ik heb een heel groot deel in de Dominicaanse Republiek gezeten en de dingen die ik daar heb meegemaakt waren soms echt wel heftig. De confrontatie met de oneerlijkheid in de wereld kan soms best hard zijn want die mensen groeien op zonder of met weinig kansen en veel armoede en geweld en dan zit ik daar als witte Europeaan elke dag te doen alsof ik vakantie heb (na het werken in de ochtenden). Ik was me daarnaast ook niet altijd bewust van de gevolgen die dat heeft op het gedrag van de locals, dus daarmee heeft mijn onwetendheid of naïviteit me ook in lastige situaties geplaatst. Ondanks alles ben ik daar heel dankbaar voor omdat ik hier veel van heb mogen leren en ik geloof dat je sommige dingen pas echt kan begrijpen (in hoeverre dat kan) als je er zelf voor langere tijd in zit. Ik ben anders naar de wereld gaan kijken en niet per se op een negatieve manier maar op een realistischer manier. Wat hier ook aan heeft bijgedragen is dat ik mijn vriend heb ontmoet in Mexico. Het cliché verhaal overkwam ook mij, want toen ik in Mexico ging wonen ontmoette ik mijn huidige vriend (een Argentijn) en ondertussen wonen we al meer dan een jaar samen. Dit was natuurlijk ook niet gebeurd als ik niet op afstand had kunnen werken. Naast alle persoonlijke ontwikkelingen heeft het ook gezorgd voor leerzame ervaring op werkgebied. Je gaat op een andere manier communiceren met collega’s want per dag heb je gemiddeld 2 uur dat je tegelijk met elkaar aan het werk bent dus het is belangrijk om alles goed te noteren zodat ik op de hoogte ben van wat er op kantoor speelt en andersom natuurlijk ook. Sinds ik in het buitenland werk, is de communicatie onderling sterk verbeterd.

Naast al deze positieve ervaringen, zit er ook een keerzijde aan dit verhaal. Vooral in het begin kon ik mij best schuldig voelen naar collega’s toe. Die zitten elke dag op kantoor en ik werk 6 uur op een dag en de rest van de dag lig ik op het strand of aan het zwembad. Ik kan ook bepaalde dingen niet doen zoals bijvoorbeeld accommodaties bezoeken. Ook voelde het oneerlijk dat ik dit droomleven kon leiden en de rest niet. Totdat ik erachter kwam dat dit lang niet het droomleven van iedereen is. Van meerdere collega’s kreeg ik te horen hoe knap ze het vonden dat ik dag in dag uit vanuit huis kan werken. Na een vakantie in Nederland van bijvoorbeeld twee weken waren ze blij om weer naar kantoor te kunnen. Ondertussen begin ik dat steeds beter te begrijpen want ik mis het ook nu. Het is best eenzaam om elke dag alleen te zitten en te werken zonder even gezellig te kletsen tussendoor of te sparren over een bepaalde situatie. Toch denk ik dat ondanks de afstand ik redelijk goed de band heb kunnen onderhouden die ik heb met mijn collega’s. Er kwam zelfs een nieuwe collega bij, Inge. We hebben elkaar nog nooit in het echt ontmoet, maar toch voelt ze al als een vriendin door de verschillende meetings die we online hebben gehad waarin je soms toch ook afdwaalt en het niet alleen maar over werk hebt. Ook zijn er collega’s met wie je minder samenwerkt waardoor je ze dus niet zoveel ziet in meetings en daarmee is het contact dan ook meteen minder. Verder mis ik ook regelmatig leuke dingen zoals de team bbq’s, gezellige etentjes, feestdagen die we samen vieren zoals Sinterklaas en Kerst (niet op de dag zelf natuurlijk). Daarnaast is het op persoonlijk vlak soms ook best pittig en eenzaam. Ik heb nooit eerder echt eenzaamheid ervaren, tot nu. Ik woon nu al meer dan een jaar in Mexico en ik kan hier niet aarden. Mensen komen en gaan steeds dus diepe vriendschappen opbouwen lukt niet. Mijn vriend werkt erg veel want met een salaris van 2,50 euro per uur moet je wel veel werken om rond te komen. Ik ben dus veel alleen en ook vanwege het tijdsverschil (8 uur) kan ik lang niet altijd met vrienden of familie uit Nederland bellen als ik het moeilijk heb. Als gevolg hiervan is ook mijn fysieke gezondheid achteruitgegaan en geeft mijn lichaam dus echt aan dat ik moet luisteren naar mijn gevoel. Dit alles bij elkaar was genoeg reden voor mijn vriend en mij om het avontuur voor nu te gaan zoeken in Spanje. Vanuit daar zien we wel weer verder want we hebben nog genoeg dromen voor in de toekomst maar voor nu even stabiliteit en rust.

Kortom, ik hoop te bereiken met dit blog dat je niet jezelf gaat vergelijken met wat je ziet op Insta. Aan alles zit een keerzijde. Daarnaast wil ik je aanmoedigen om je hart altijd te volgen. Neem die sprong in het diepe want het gaat je altijd ergens brengen en dat kan op een plek zijn die nog mooier is dan je je nu kan voorstellen. Ook hoop ik dat je hierna beseft dat alle keuzes in het leven omkeerbaar zijn. Je mag op je keuze terugkomen en het veranderen. Ik ga ook weer terug naar Malaga en misschien dat ik over een tijd toch weer weg wil maar misschien ook niet. Maak de keuzes dus niet groter dan ze zijn want het is geen falen om uiteindelijk toch op je keuze terug te komen.

 

Geschreven door Ilvy van Opstal, Digital Nomad, Team JongLeren.es